روند انتقال باغ ایرانی به هند

باغ ایرانی به گواهی تاریخ از قدیمی‌ترین شیوه‌های منظرسازی بوده که حاصل تعامل فرهنگی، تاریخی و اقلیمی انسان و طبیعت است و توانسته به بهترین شیوه به آراستن فضاهای انسانی بپردازد. سرزمین ایران به عنوان  خاستگاه جغرافیایی این هنر عظیم در مسیر توسعه خود و در دوران مختلف تاریخی گونه‌های مختلف باغ را از لحاظ کارکردی و کالبدی خلق کرده است. باغ ایرانی در طول تاریخ حیات خود سرمشق و الگویی برای  باغ‌سازی بسیاری از سرزمین‌های دیگر بوده است. از بین گونه‌های مختلف باغ ایرانی به اقتضای ویژگی‌های سرزمینی کشور مقصد، گونه‌های خاصی به آن سرزمین‌ها برده شده‌اند که با برخورداری از اصول مشترک می‌توان آنها را در زیرگروه‌ باغ ایرانی جای داد. هندوستان از جمله  سرزمین‌هایی است که هنر ایرانی از جمله باغ‌سازی در آن رسوخ کرده به طوری‌که باغ ایرانی برگیره بسیاری از باغ‌های منتسب به پهنه فرهنگی هندوستان است. این مقاله با روش تاریخی و توصیفی‌ـ تحلیلی و مطالعه کتابخانه‌ای و با بررسی نمونه موردی، روند راه‌یابی الگوهای اصیل باغ ایرانی به سرزمین هند را بررسی کرده و با شناسایی ویژگی‌های باغ‌های احداثی بابر به عنوان حلقه اتصال باغ‌های ایرانی و باغ‌های هندی (از جمله باغ بابر در کابل)، به ذکر اشتراکات و افتراقات باغ‌های دو منطقه پرداخته است.